Jesienny hand made, czyli tańcowała igła z nitką

Kiedy byłam mała babcia uczyła mnie różnych, niezbędnych każdej kobiecie umiejętności. Szycie na starym singerze było super. Oczywiście nie o samo szycie chodziło, ale o jak najszybsze ruszanie pedałem napędzającym całe to ustrojstwo ;) Jak się domyślacie tempo niespecjalnie przekładało się na jakość szycia, ale babcia wykazywała ogromne pokłady cierpliwości i jakoś nam szło. Program nauk obejmował również haftowanie pięcioma tysiącami różnych ściegów oraz szydełkowanie. Pamiętam, że nawet jakieś słupki mi wychodziły, ale umiejętność ta słabo się utrwaliła i szydełko służy mi teraz tylko do naprawiania pozaciąganych swetrów (czyli przeciągnięcia zaciągniętej nitki na lewą stronę) lub wyciągania czegoś z trudno dostępnych zakamarków.

Kiedy więc ostatnio napatrzyłam się na piękne szydełkowe żołędzie prezentowane przez dziewczyny na niektórych blogach, to troszkę załamałam ręce nad zaprzepaszczonym talentem. Bo gdybym umiała, to bym se wydziergała, a że nie umiem, to pozostaje mi tylko... wykombinować rozwiązanie zastępcze.

Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Wyciągnęłam skrawki materiałów przechowywane od stuleci na taką właśnie okoliczność. Do tego igła, nitka, trochę waty i oto są - moje żołędzie hand made.

Ze zrobieniem takich żołędzi każdy sobie poradzi. Nie jest nawet konieczna znajomość żadnego z pięciu tysięcy ściegów. Wystarczy zszyć materiał na okrętkę, schować ścieg pod czapeczką i gotowe. Tadam!

P.S. Nie myślcie sobie jednak, że babcia uczyła mnie tylko takich prozaicznych rzeczy, z których nic nie zapamiętałam. Grałyśmy też razem w karty, w mahjonga, przeszłam kurs gry na pianinie i znam na wylot zasady savoir vivre. Że o nauce wierszyków nie wspomnę. No i oczywiście oddawałyśmy się z lubością inteligentnej konwersacji popijając herbatę z porcelanowych filiżanek. Naprawdę, strasznie ciężko jest być damą, zwłaszcza jak się ma kilka lat :)

Miłego dnia!
Marta