O medycynie estetycznej słów kilka, czyli metamorfoza fotela

W pewnym wieku niektóre kobiety zaczynają się zastanawiać, czy nie należałoby jakoś pomóc matce naturze i cofnąć nieco upływający czas. Zwłaszcza, że chirurdzy-celebryci kuszą z ekranu liftingami, botoxami i innymi cudami. Na szczęście ja od wielu już lat nie mam telewizora więc nie bardzo to do mnie dociera. Moje cycki póki co dzielnie wygrywają z grawitacją, a zmarszczka pomiędzy brwiami po prostu świadczy o tym, że intensywnie myślę nad istotą wszechświata ;) Nie muszę też inwestować w implanty pośladków - Jenifer Lopez na pewno zazdrościłaby mi ich rozmiaru. Mogłam więc ze spokojnym sercem zaoszczędzoną kasę zainwestować w odmłodzenie starego fotela. Jemu lifting był zdecydowanie bardziej potrzebny niż mi.

Fotel był w rodzinie Adama od lat. Nikt właściwie nie pamięta z jakiego pochodzi okresu, ale kształty art-deco i bebechy, które miał w środku sugerują okres raczej przedwojenny. Odkopaliśmy go spod sterty gratów w piwnicy naszej poprzedniej kawalerki i postanowiliśmy odratować. Ale od postanowienia do  metamorfozy upłynęło prawie tyle czasu, co od debiutu Dody na gorących krzesłach do jej burzliwego rozstania z Nergalem. W kwestii wyglądu Dodzie znacznie się przez te lata polepszyło i czułam, że nasz fotel nie może być gorszy. Myślałam więc długo i intensywnie nad kolorami, wzorami i splotami tkanin. Zastanawiałam się, czy dam radę sama rozprawić się z zardzewiałymi sprężynami. Oczami wyobraźni widziałam sterty pyłu ze szlifowania, itp. I co? I skończyło się jak zwykle pełnym spontanem. 

Pewnego dnia w lipcu zrobiłam sobie przerwę w malowaniu mieszkania i przespacerowałam do pobliskiego tapicera. Pogadałam, pokazałam zdjęcia i dwie godziny później fotel już był w warsztacie. Trafiłam na wspaniałych rzemieślników. Od pierwszej chwili, gdy zobaczyłam błysk w ich oczach wiedziałam, że oddałam staruszka w dobre ręce. Bo błysk ten nie wynikał z zaciągania się niezbyt legalnymi ziółkami, ale z pasji. Pani i pan zbudowali nam praktycznie fotel od nowa. Odczyścili drewno, które na szczęście było zdrowe, choć na pierwszy rzut oka nie wyglądało. Wzmocnili pękniętą konstrukcję i strasznie namęczyli się z zaszpachlowaniem setki dziurek po gwoździkach mocujących poprzednie obicie. Wymienili sprężyny w siedzisku i wszystkie miękkie wnętrzności. Ostały się jedynie sprężynki z oparcia. A tkanina? No cóż, zobaczyłam piękną szarość na wzorniku i w 3 sekundy się na nią zdecydowałam. Spontaniczne decyzje całkiem nieźle mi czasem wychodzą :)

Cudowne było to, że zostałam zaproszona do wpadania do warsztatu kiedy tylko mam ochotę i podglądania postępu prac. Takich zaproszeń się nie odrzuca, zwłaszcza gdy w mieszkaniu trwa remont, a warsztat tapicera jest przystanek od domu. Przy każdych odwiedzinach z jednej strony cieszyłam się, że mogę dużo zobaczyć, podpytać i nauczyć się a z drugiej gratulowałam sobie w duchu, że jednak nie postanowiłam robić tego sama. Z pewnością nie dałabym rady. Poniżej możecie podejrzeć zdjęcia przed i po. Zrobiłam też fotę w warsztacie na której widać odkryte "plecki" a w nich trawiastą sieczkę. Kto by pomyślał, że sienniczek może być taki wygodny ;)

Konstrukcja fotela zakłada zakrycie podłokietników, a mi zależało, żeby tego nie robić. Tapicerzy mieli nie lada zadanie, zarówno z doprowadzeniem drewna do schludnego wyglądu jak i zamontowania tkaniny na plecach i bokach fotela. Ale dali radę. A ja cieszę się z tych  zaszpachlowanych śladów po gwoździach (zupełnie jak ze zmarszczek, które pojawiają mi się wokół oczu od uśmiechu), bo dzięki takim drobnym niedoskonałościom widać, że to mebel z duszą, który ma już swoje lata. I jestem pewna, że po tej udanej operacji kolejnych kilkadziesiąt lat życia przed nim.

Jak widzicie w końcu pozbyliśmy się z salonu poprzednich foteli i odnowiony staruszek znalazł godne miejsce. A na co wymieniliśmy drugi fotel? Myślę, że tego się nie spodziewaliście ;) Zajrzyjcie na blog jeszcze w tym tygodniu. Wszystko wyjaśni się w kolejnym wpisie.

Miłego dnia!

Marta