O zmianach w życiu i w salonie

Tak dawno tu nie pisałam, że chyba należy wam się kilka słów wyjaśnienia. Od czego by tu zacząć? Najpierw była apokalipsa zombie, potem porwało mnie ufo, następnie musiałam w pojedynkę uratować świat przed zagładą... Na pewno rozumiecie, że każdy ma w życiu takie chwile, kiedy świat wali mu się na głowę, przytłaczając milionem spraw. A każda z nich priorytetowa, każda na wczoraj i od każdej zależą losy ludzkości. 

Ostatnie miesiące (a może nawet lata?) były dla mnie mocno wymagające. A może to tylko mi - nieuleczalnej perfekcjonistce - tak się wydawało? No bo przecież mądre, silne i wrażliwe kobiety z wszystkim dają sobie radę. Żadne wyzwanie im niestraszne. Żadne zombie, czy ufo nie są w stanie ich powstrzymać. Zapierdalają żeby uratować ten cholerny świat i choć pod nosem klną jak szewc, to jeszcze posyłają uśmiechy na prawo i lewo i do wszystkich wokół wyciągają pomocną dłoń. Wyciągają, bo jak tego nie zrobią, to wyrzuty sumienia nie dają im spać. Biorą na siebie za dużo, ale i tak chcą wszystko zrobić na 120%. Nie mają czasu, żeby wyleżeć chorobę. Nie  mają kiedy zaplanować urlopu.  Na spotkania z przyjaciółmi też nie mają czasu, bo każdy wolny weekend starają się spędzić za miastem (albo nie wychodząc z łóżka), żeby choć trochę podładować baterie i mieć siłę dalej zapierdalać. Ale wydaje im się, że tak trzeba. Że to normalne. Że na tym polega dorosłość i odpowiedzialność. Że nikt za nie tego nie zrobi. Że gdy przyjaciele proszą o pomoc, to się nie odmawia. Znacie to?

Jakoś pod koniec lutego przyznałam sama przed sobą, że bycie superbohaterką jest fajne tylko kiedy masz świetne ciało i obłędnie wyglądasz w seksownej masce i obcisłych ciuchach (wiecie, majtki zakładane na getry i te sprawy). Cała reszta jest do dupy. No a że lata świetności mojego ciała przeminęły wraz z liceum, uznałam, że koniec tej zabawy. 

Z dnia na dzień podjęłam decyzję i rzuciłam pracę. Pracę którą lubiłam, ale która jednocześnie wysysała ze mnie o wiele za dużo, ostatnio niewiele dając w zamian. Typowy toksyczny związek. Postanowiłam na chwilę zapomnieć o tym jak się zachowują odpowiedzialni, dorośli ludzie. Zapomnieć o kredycie. Zapomnieć o wyrzutach sumienia. Zapomnieć o apokalipsie zombie. Uznałam, że tym razem świat musi uratować ktoś inny, a ja muszę sobie przypomnieć jak być dobrą dla siebie. Jeszcze nie wiem co dalej. Jeszcze nie zaktualizowałam CV. Jeszcze nie wiem co bym chciała robić. Mam nadzieję, że sprawy poukładają się pomyślnie zanim skończą nam się oszczędności i zanim mój cudowny, wspierający mąż straci do mnie cierpliwość ;) Trzymajcie kciuki!

Plusy tej sytuacji (poza tym, że dawno nie czułam się tak wolna, zrelaksowana i wyspana) są takie, że przez ostatnie dwa miesiące bardzo dużo podróżowałam więc szykuje się cała masa wpisów. Ostrzegam, że zasypię was ogromem zdjęć:) Możecie zagłosować w komentarzach co chcecie najpierw. Greckie wyspy? Barcelona? Północne Włochy?

Zabrałam się też w końcu za realizację dawno planowanych, drobnych zmian w mieszkaniu. Zmiany są wymuszone głównie moim nałogowym już znoszeniem do domu książek i kwiatów. Ostatnio policzyłam, że mamy ponad siedemdziesiąt (sic!) mniejszych i większych doniczek. Nie wiem jak do tego doszło, bo w kwestii pielęgnacji jestem dla mojego zielska wyrodną matką i nie cackam się zbytnio. Uznaję, że przetrwają najtwardsze jednostki, ale wola życia w narodzie jak widać jest jakaś zaskakująco duża :) 

A zatem ciesząc się odzyskaną wolnością, celebruję powrót do mojego hobby, czyli do prowadzenia bloga. Wracam w tym wpisie do korzeni, czyli zapraszam was w moje skromne progi. Na rozgrzewkę po długiej przerwie trochę fotek z salonu, w którym wreszcie zagospodarowałam okolice biurka.

Będzie mi miło jeśli zostawicie po sobie ślad w postaci chociaż krótkiego komentarza pod tym wpisem. Dajcie znać, że tam jesteście i że czytacie. Chciałabym wiedzieć, że mam dla kogo pisać i robić zdjęcia. Że warto walczyć o czas na realizowanie swojego hobby, bo po drugiej stronie ktoś to czyta ;)

Miłego dnia!

Marta